ARTIKELEN
1815
paged,page-template,page-template-blog-large-image,page-template-blog-large-image-php,page,page-id-1815,page-parent,paged-6,page-paged-6,stockholm-core-2.4,select-theme-ver-9.10,ajax_fade,page_not_loaded,,qode_menu_,wpb-js-composer js-comp-ver-7.7.1,vc_responsive

 

 

Welkom op mijn  Blogpagina! 

 

Hier kun je mijn artikelen lezen over Italiaanse taal en cultuur, literatuur, kunst, gastronomie, wandelen of hiken en tuinen.

Ze staan overzichtelijk ingedeeld naar onderwerp in het navigatiemenu, zo kun je makkelijk vinden wat je zoekt.

Inspiratie voor een volgende Italia bestemming, om lekker thuis van tevoren van te genieten.

 

Buon divertimento!

De Franse Salon en de Italiaanse Salotto

Foto: www.cubra.nl/PM/Gresset_Groepsportret.htm

In de 17e en 18e eeuw worden er in Frankrijk diverse literaire salons opgezet naar het voorbeeld van de Italiaanse hofcultuur. In deze salons (Salon in het Frans, Salotto in het Italiaans) komen schrijvers, filosofen en kunstenaars samen om te discussiëren over hun werk en te luisteren naar voordrachten, poëzie en muziek.
De gastvrouwen die deze salons organiseren worden Salonnières in het Frans en Salottiere in het Italiaans genoemd. Het zijn vrouwen uit de hogere bourgeoisie en aristocratie die culturele activiteiten organiseren, niet exclusief voor de adel aan het hof maar juist toegankelijker voor een breder publiek dat bestaat uit mannen èn vrouwen.

Klik hier voor het gehele artikel.

Recensione: “Occhi di marrone” di Iacopo Maccioni

Per la versione italiana: leggi in fondo alla pagina

 

Beste lezers en lezeressen van mijn blog over de Italiaanse literatuur, buongiorno!

Vandaag gaan we van start met een aangrijpende roman van Iacopo Maccioni over vriendschap en liefde gedurende de Tweede Wereldoorlog in de historische context van het concentratiekamp Theresienstadt.

 

 

Occhi di marrone:

Tsvi, Dora, haar vader Otto en Zeev, vier levens die elkaar kruisen in een door God verlaten oord, het concentratiekamp van Terezín, ook bekend onder de door de Duitsers gegeven naam Theresienstadt. De inwoners moeten zien te overleven onder inhumane omstandigheden.
In de hoop in leven te blijven, werken de gevangenen gedwongen mee aan een promotiefilm over deze door de Führer aan de Joden geschonken stad, die het kamp weergeeft als een vakantieparadijs. Anderen nemen als musicus in het orkest of als zanger in het koor deel aan de muzikale uitvoering van het Requiem van Verdi, voor het officiële bezoek van enkele hooggeplaatste nazi’s en een delegatie van het Internationale Rode Kruis. In contrast met deze illusie wordt ondertussen dagelijks de lijst met de namen van de mannen, vrouwen en kinderen die op transport gaan naar Auschwitz groter. In deze omstandigheden maken we kennis met Tsvi, die een ontluikende liefde koestert voor Dvora en met haar vader Otto die de realiteit verwart en denkt in een vakantieoord te zijn, omdat hij niet kan bevatten waar hij is aangekomen. Wanhopig zoekt Tsvi de mooie kastanjebruine ogen (occhi di marrone) van Dvora in de rij mensen die verslagen afgevoerd wordt naar een van de laatste transporten en begrijpen we hoe Tsvi zelf als door een wonder, uit een zelfde rij gered is door een militair, toen hij met zijn ouders klaar stond om in te stappen in een van de treinen. Vanaf dat moment lijkt het als of hij niet meer bestaat omdat hij op geen enkele lijst meer voorkomt.

 

 

Met zijn roman herdenkt Iacopo Maccioni de talloze slachtoffers van de Shoah. Hij verwoordt op een aangrijpende manier de emoties van angst en wanhoop van zijn personages maar vooral ook hun heldenmoed en medemenselijkheid die blijkt uit hun daden. Heroïsche daden die, zoals hij het zelf verwoordt: “het mogelijk maken voor ons om te blijven geloven in de menselijkheid zelf in momenten van vertwijfeling ”.

De schrijfstijl van Maccioni heeft bijna iets autobiografisch, alsof hij er zelf bij is en vertelt wat hij ziet. Met deze boeiende geëngageerde roman over de Shoah appelleert de auteur mede aan ons moreel besef om het racisme, dat ook in onze tijd op de loer ligt te bestrijden.

 

Informatie over de auteur:

Ik heb Iacopo Maccioni ontmoet in 2015 in Lucignano in de provincie Arezzo, waar ik deel heb genomen aan een Italiaans-Nederlands congres over inclusie in het Italiaanse onderwijs.
Op de omslag van zijn boek wordt Iacopo Maccioni door Davide Franchi beschreven als een man die houdt van muziek en van reizen, maar vooral als iemand die graag mensen ontmoet en geïnteresseerd is hun verhalen. Als vroegere leerkracht en schoolhoofd heeft hij met veel passie bijgedragen aan het onderwijs in deze regio. Maccioni heeft onderwijscongressen georganiseerd en diverse artikelen gepubliceerd op onderwijs- en opvoedkundig gebied. Daarnaast heeft hij meegewerkt aan de realisatie van Aspettando il maestro (2012), een film van de regisseur Rachid Benhadj over het familieleven van vijf leerlingen van een school in San Savino die samen in een schoolband spelen. Andere werken van de auteur zijn: Onirismi (Europea Edizioni, 2013), uitgekozen voor de Primo Premio di Letteratura Città di Como in 2014 en finalist in 2017, van de Premio Letterario Nazionale Giovane Holden, voor de sectie uitgegeven werken, Ti racconto una storia (Albatrello, 2016) en nu Occhi di marrone (Giovane Holden Edizioni, 2018) waarvoor hij de Premio Nazionale Giovane Holden heeft gewonnen voor de sectie niet uitgegeven werken.

 

Versione italiana

 

Cari lettori e care lettrici del mio blog sulla letteratura italiana, buongiorno!

Iniziamo oggi con un romanzo toccante di Iacopo Maccioni sull’amicizia e sull’amore nella Seconda Guerra Mondiale nel contesto storico del campo di concentramento di Theresienstadt:

 

Copertina: Davide Franchi con prefazione di Jack Arbib

 

Occhi di marrone (2018)

Tsvi, Dora, suo padre Otto e Zeev, quattro vite che s’incrociano in un posto dimenticato da Dio: il campo di concentramento di Terezìn, noto anche come Theresienstadt. I prigionieri devono sopravvivere in uno stato disumano. Nella speranza di restare in vita sono anche obbligati a interpretare e realizzare un film propagandistico sulla città regalata dal Führer agli ebrei. Qui il campo è presentato come un paradiso, un luogo ameno di vacanza. Un gruppo numeroso di musicisti e cantanti partecipano alla realizzazione del Requiem di Verdi che sarà eseguito in occasione della visita di alcuni gerarchi nazisti e della Croce Rossa Internazionale. Intanto, a contrasto con quell’illusione, la lista con i nomi degli uomini, delle donne e dei bambini che partono con i convogli per Auschwitz, cresce ogni giorno.
In queste circostanze, facciamo conoscenza con Tsvi, che nutre un amore nascente per Dvora, e con suo padre Otto, il quale, incapace di gestire la realtà e confuso, pensa di essere arrivato in una residenza di vacanza. Disperato Tsvi cerca gli occhi di marrone, della castagna più bella, di Dvora, nelle persone in fila, in attesa di salire in uno degli ultimi convogli. Tsvi, tempo prima, era stato miracolosamente salvato da un militare mentre, in una fila simile, era in attesa di salire sul treno con i suoi genitori. Da quel momento è come non esistesse più perché non inserito più su nessun elenco.

 

 

 

 

Nel suo romanzo Iacopo Maccioni ricorda tutte le vittime della Shoah. Impressionante come, in modo commovente, esprima i sentimenti di paura e di disperazione dei suoi personaggi, e, soprattutto, come riveli l’umanità di essi attraverso i loro atti di eroismo. Atti che, come scrive l’autore: “ci consentono di poter continuare a credere nell’umanità anche in momenti in cui il dubbio sembra prevalere”.
La scrittura di Maccioni sembra quasi autobiografica, appare come se lui fosse parte della storia e raccontasse quello che vede. Con questo romanzo sulla Shoah, lo scrittore fa appello, inoltre, al nostro senso morale per combattere il razzismo che, anche nei nostri tempi, si presenta come rischio possibile.

 

Informazioni sull’autore:

 

Ho incontrato a Iacopo Maccioni nel 2015 quando sono stata a Lucignano, nella provincia di Arezzo, dove ho assistito a un convegno Italiano-Olandese sull’inclusione scolastica.
Sulla copertina del libro, Maccioni è descritto come una persona che ama la musica e viaggiare, ma soprattutto come persona interessata alle storie. E come, da insegnante e dirigente scolastico, abbia contribuito, con molta passione, all’educazione scolastica nella sua regione. Maccioni ha organizzato congressi sull’insegnamento e scritto vari articoli sulla scuola e sull’educazione. Inoltre, l’autore ha collaborato alla realizzazione del film Aspettando il maestro (2012) del regista Rachid Benhadj sulla vita di cinque alunni di una scuola di Monte San Savino che fanno parte di una banda musicale. Altre opere di Iacopo Maccioni sono: Onirismi (Europea Edizioni, 2013) selezionato al Primo Premio di Letteratura Città di Como nel 2014 e finalista, nel 2017, al Premio Letterario Nazionale Giovane Holden, nella sezione opere edite, Ti racconto una storia (Albatrello, 2016) e ora Occhi di marrone (Giovane Holden Edizioni, 2018), con il quale ha vinto il Premio Nazionale Giovane Holden, nella sezione opere inedite.

 

Iacopo Maccioni, Occhi di marrone, Giovane Holden Edizioni Sas, Viareggio (LU), 2018.
Bestellen kan via: Giovane Holden Edizioni/ e-mail: holden (at) giovaneholden (punt) it
In Nederland als E-book beschikbaar via: Bol.com

ISBN: 978-88-3292-127-4

Per ordini: Giovane Holden Edizioni

email: holden (at) giovaneholden (punto) it

Tekst en copyright Louise Helsloot MA – De Italiaanse Culturele Salon © 2018

Un linguaggio diverso è una diversa visione della vita. Federico Fellini (1920-1993)

Vrij vertaald betekent dit: “elke taal heeft haar eigen blik op het leven”.

Wat Fellini met zijn uitspraak aangeeft, is de verwevenheid die elke taal heeft met de cultuur van het land waar deze wordt gesproken.

De Italiaanse Culturele Salon streeft naar die zelfde verbinding, ik integreer culturele onderwerpen in de taallessen, wat deze boeiend en levendig maakt, waardoor je onbewust veel over de gebruiken en tradities van Italië leert.

Op mijn webpagina vertel ik over allerlei Italiaanse zaken; soms over de geschiedenis en over de Italiaanse kunst, dan weer over typische regionale producten of over fijne hotels in de mooiste streken van het land.

Echter….de laatste tijd heb ik geen nieuwe informatie meer op mijn Blog kunnen zetten, want naast het voorbereiden van de Italiaanse taallessen en het lesgeven, wat ik met veel enthousiasme doe, moet ik nu diverse papers gaan schrijven voor mijn Master vak over Italiaanse literatuur. Daarvoor zijn er deadlines en tentamens die gehaald moeten worden, dus ik ga tijdelijk even offline…., maar via de facebook pagina kun je op de hoogte blijven van alle nieuwtjes van de Italiaanse Culturele Salon.

Ondertussen doe ik weer veel inspiratie op voor het maken van nieuwe artikelen over Italiaanse literatuur voor op de site, die gevorderde volgers van mijn website hopelijk aanmoedigen om ook eens een roman in het Italiaans te gaan lezen.

Kijk daarvoor ook eens bij boekhandel Bonardi van Marina Warners in Amsterdam. Zij gaan eind maart 2017, na 40 jaar, sluiten. Jammer ik kwam er graag.

Tot die datum is er nog de mogelijkheid om leuke Italiaanse boeken te kopen.

Cari amici, “Alla prossima!”

I tesori nascosti della Toscana – LUCIGNANO

inlucignano

Foto: inlucignano.com

Veel kleine en niet zo bekende plaatsjes in Italië kunnen je enorm verrassen met hun rijke culturele geschiedenis, waardoor je er kunstschatten tegen kunt komen, die je niet zou verwachten. Over deze minder bekende kant van Italië gaat mijn blog van vandaag om je te inspireren om bij een volgend bezoek aan Italië eens op zoek te gaan naar deze: tesori nascosti dell’Italia, deze: verborgen schatten van Italië!

In 2015 ging ik voor mijn studie Italiaans een paar dagen naar het plaatsje Lucignano in Toscane, om daar als tolk-vertaalster Italiaans-Nederlands te werken op een onderwijscongres. Voor dit vertaalwerk voor en de inhoudelijke verslaglegging van dit congres, was ik gereisd naar de prachtige omgeving waarin dit middeleeuwse dorpje ligt: het hart van de Val di Chiana, in de regio Toscane. In deze vallei, die bestaat uit een glooiend, heuvelachtig gebied, waar olijfolie en wijn wordt geproduceerd en een meer vlak gedeelte, waar men tarwe, gerst en mais verbouwt, zie je overal de zonnebloemen groeien en dat alles is een prachtig beeld als je naar Lucignano toe rijdt.

lucignano

Foto: www.igirasoli.ar.it

Het congres werd georganiseerd voor Nederlandse en Italiaanse leerkrachten om van elkaar te leren en van gedachten te kunnen wisselen over de inclusie van leerlingen met een beperking in de klas. Om te ervaren op welke manier in het Italiaanse basis- en voortgezet onderwijs die inclusie in de praktijk wordt gebracht, bezochten Nederlandse leerkrachten, hun Italiaanse collega’s ook in de klas op de diverse scholen in en rond Lucignano, waarbij ik optrad als tolk. Ik vond het heel bijzonder om te zien met hoeveel passie de Italiaanse leerkrachten omgegaan en werken met deze kinderen.
Wil je meer over weten over passend onderwijs in Italië, lees dan mijn verslag via deze link .

val-di-chiana-campi-300x199

Foto: mangiarebuono.it

Het plaatsje Lucignano wordt omgeven door de dorpen Monte San Savino in het noorden, Marciano della Chiana en Foiano della Chiana in het oosten, Sinalunga in het zuiden en Rapolano Terme in het westen en is een goede uitvalsbasis voor een heerlijke Toscane vakantie. De bekende plaatsen zoals Florence (1.20 minuten met de auto), Pisa en Lucca (ongeveer 2 uur rijden), Arezzo (half uurtje rijden) en Siena (40 minuten) zijn makkelijk te bezoeken, maar wanneer je je concentreert op Lucignano en omgeving, zal je je verwonderen over wat dit plaatsje biedt op het gebied van kunst en cultuur, op culinair gebied en aan accommodaties voor je verblijf in Toscane.

lucignano-vista-aerea-20150410100439-1000-600

Foto: www.lecantine.net

In de Italiaanse geschiedenis is er vanaf de Romeinse tijd al strijd gevoerd om de jurisdictie over deze vallei, om haar strategisch belang en om haar vruchtbare grond. In de eerste eeuw voor Christus viel het gebied onder Rome doordat het veroverd werd door Lucius Cornelius Sulla Felix, een Romeinse generaal en staatsman. Vervolgens stichtte de Romeinse consul Lucius Licinius Lucullus een Castrum romanum, een legerkampement voor de Romeinse legioenen in de Valdichiana vallei, waarna de naam Lucignianum ontstond als eerbetoon aan deze Lucius. Hieruit is later de naam Lucignano ontstaan. In 1371 werd door de Senezen de eclipsvormige stadsmuur gebouwd, die typerend is voor deze tijdsperiode, met de drie toegangspoorten: Porta San Giusto, Porta San Giovanni en de Porta Murata. Tenslotte werd in 1558 door de Florentijnen een fort gebouw voor Cosimo de Medici, door de architect Bernardo Puccini.

Tussen 1200 en 1500 voerden de steden Siena, Arezzo, Perugia en Florence een steeds terugkerende strijd om het gebied. Heel bekend is de “Battaglia della Valdichiana” een veldslag in 1363 tussen de Senezen, onder leiding van Giordano Orsini en de Florentijnen onder leiding van Niccolo de Montefeltro.
Over deze gebeurtenis is een fresco gemaakt door Lippo Vanni, een veertiende eeuwse schilder uit Siena, die te zien is in het Palazzo Pubblico te Siena, (ca.1364).

lippovannipalazzopubblico70

Foto: www.travelingintuscany.com

lucignano_porta

Foto: www.settemuse.it

Door de Porta San Giusto, die deel uitmaakt van de oude stadsmuur kom je het stadje binnen. Aan weerszijden van deze poort zijn twee caffetteria’s met een heerlijk terras, waar je s’ochtends een espresso met een brioche, een zoet broodje, kunt nuttigen in het opkomende zonnetje. De meeste inwoners komen hier dan ook dagelijks om een praatje te maken voordat zij aan hun dag gaan beginnen.  Als je vervolgens door de poort het oude centrum binnenloopt, zie je links in Via Giacomo Matteotti, de kleinere eenvoudige huizen, waar vroeger de armen woonden en rechts in de Via Roma de elegante paleizen van de historische adellijke families van Lucignano. Als je verder loopt naar het centro storico zie je op de piazza centrale de indrukwekkende Chiesa della Collegiata di San Michele Arcangelo

lucignano-la-collegiata-20150410100509-1000-600

Foto: www.lecantine.net

tourlusignanotrionfo0700Op de foto bezoeken wij deze kerk, waarbij wij werden rondgeleid door een wittekerklusignanoItaliaanse medewerkster van het Museo Comunale di Lucignano en ben ik aan het vertalen wat zij vertelt over de prachtige fresco’s die er bewaard zij uit de veertiende, vijftiende eeuw, zoals die van Bartholo di Fredi (Siena, 1330 – 1410): il trionfo della morte. Als je vervolgens je weg vervolgt richting het Palazzo Comunale, zie je de Chiesa di San Francesco, die opvalt door haar blauw met witte voorgevel.

sala-del-consiglio

Foto: media-cdn.tripadvisor.com

Het is de moeite waard om ook een bezoek te brengen aan het Palazzo Comunale, waar je de raadszaal, de Sala del Consiglio kunt bezoeken, die tegenwoordig gebruikt wordt is voor de raadsvergaderingen van de gemeenteraad met de burgemeester van Lucignano, die er ook haar kantoor heeft, mevrouw Robeta Casini. De ruimte van de raadszaal is rondom beschilderd met een groot werk van de Milanese schilder Luigi Ademollo (1764-1849): Il trionfo di Roma.

14

Foto: www.visitlucignano.it

6752

Foto: www.visitlucignano.it

Onderin het gebouw huist het Museo Civico di Lucignano, hier zijn mooie iconen te zien van Bartolo di Fredi (1455-1523) trittico La Madonna in trono con bambino en Lippo Vanni, (ca. 1350) Madonna in trono con Bambino, San Pietro e San Giovanni Battista.

In de kelder van het museum is de Sala delle Udienze gevestigd, een ruimte, waar door de priorij in de 14e eeuw recht werd gesproken en prachtige muurschilderingen te zien zijn van personages uit de Griekse en Romeinse mythologie, zoals Cesar en Augustus, Aristoteles, maar ook uit de bijbel, zoals Sint Franciscus, de beschermheilige van Lucignano. Ook zijn hier teksten te zien, die herinneren aan de vroegere functie van de ruimte, zoals: odite l’altra parte – vreest de andere kant, een tekst die weinig te raden overlaat over hoe een vonnis kon aflopen…

Naast bovenstaande teksten zijn er regels uit de Divina Commedia van Dante Alighieri op het koepelvormige plafond te zien, die voor de schrijver stonden voor een juiste rechtspraak en vrijheid.

albero1

Foto: www.visitlucignano.it

Het capolavoro, het meesterstuk van het museum is de Albero d’oro, de gouden boom, een werk van Ugolino da Vieri en Gabriello d’Antonio, dat gemaakt is tussen 1350 en 1471.

De boom is 2,60 m hoog, vanuit de stam in het midden steken aan weerszijden 6 takken omhoog, met prachtige gedecoreerde blaadjes aan de uiteinden kleine met koraal versierde medaillons dragen, waarbij het koraal het bloed van Christus uitbeeldt. Op de kruin van de boom staan een pelikaan en een crucifix afgebeeld.

De pelikaan staat symbool voor de zelfopoffering die een moeder voor haar kind heeft en de crucifix verwijst naar het supreme offer van Christus, zijn bloed als bron van leven voor de mensheid. De boom is ook bekend als de Albero dell’amore, de boom van de liefde en veel jonge bruidsparen beloven elkaar dan ook graag trouw voor deze relikwie en worden er vervolgens samen vereeuwigd.

In 2015 is de Albero d’oro di Lucignano op de EXPO in Milaan tentoongesteld, een evenement waar de inwoners van Lucignano heel trots op zijn.

Tijdens het congres verbleef ik in een typisch Toscaans landhuis. Het ruime huis was mooi ingericht en voorzien van van frisse okergele kleuren. Door de ramen zag je de heuvels. De eigenaresse kon niet allen erg lekker koken, maar zij verhuurt deze agriturismi in de streek. Ben je op zoek naar een mooi goed verzorgd vakantiehuis in de omgeving van Lucignano, kijk dan eens op deze link: Vakantiehuis Cepina.com.

Buon divertimento a Lucignano e alla prossima!

Bronnen en extra informatie:

http://www.treccani.it/enciclopedia/

http://www.visitlucignano.it/index-eng.html

http://www.lucignano.com/storia_di_lucignano.html

http://www.visitlucignano.it/museo.html

www.settemuse.it

Je kunt ook deze video bekijken.

Tekst en copyright Louise Helsloot MA – De Italiaanse Culturele Salon © 2021

Ottimi biscottini!

Brutti & Buoni

Brutti & Buoni of ook Brutti ma Buoni zijn heerlijke koekjes afkomstig uit Italië. Letterlijk betekent de naam: “lelijk en lekker”, of “lelijk maar lekker”.
map gavirate LombardijeOver in welke streek in Italië deze lekkernijen precies voor de eerste keer naar origineel recept zijn gemaakt doen verschillende verhalen de ronde, diverse streken gaan er prat op, maar de meeste Italianen denken dat het allereerste recept is ontstaan in de gemeente Gavirate, in de provincie Varese in Lombardije, bedacht door Constantino Veniani in 1875. Deze plaats, met tegenwoordig ongeveer 9000 inwoners, ligt aan de oevers van het Lago di Varese, hiernaast is een kaartje om een goed beeld te krijgen van waar wij ons bevinden.

b&B azienda

http://www.bruttiebuoni.it/Azienda.html

Op jonge leeftijd ging Constantino naar Milaan om in de eerste “pasticcerie” als leerling aan de slag te kunnen om banketbakker te worden. In 1875 kocht hij met zijn vrouw, Giuseppina Anderwill zijn eerste winkel en begon hij daarin zijn eigen banketbakkerij. Zijn talent voor het het banketbakken werd als snel geroemd, maar Veniani is vooral bekend geworden om zijn heerlijke “Brutti & Buoni. De biscotti worden gegeten bij een espresso, of een kop warme chocolade, maar kunnen net zo goed samengaan met een lekker glas mousserende wijn.

galleria_pasticceria_veniani_2

http://www.turismovarese.it

Inmiddels is het alweer de vijfde generatie van Veniani die de het bedrijf voortzet, je kunt er ook via de site: www.bruttibuoni.it een gevarieerd assortiment biscotti kopen, maar je kunt ook nog steeds al dit lekkers proeven in de originele pasticceria op de Piazza Giacomo Matteotti 4, Gavirate, Italië.

Italianen hebben een passie voor deze lekkere krokante zoete koekjes, ook al zijn ze na het afbakken niet altijd even aantrekkelijk om te zien, doordat ze gemaakt worden van hoopjes deeg die op het bakpapier in de oven worden gelegd, waardoor ze onregelmatig van vorm en niet perfect zijn. Ze heten niet voor niets: “Brutti”.

Je kunt de koekjes ook heel goed zelf maken, hiervoor zijn verschillende manieren, in het originele ambachtelijke basis recept worden amandelen en hazelnootjes verwerkt samen met een vanille-aroma. Als je wilt kun je ze variëren door chocolade, gedroogd fruit of kaneel toe te voegen.

La ricetta! – Het recept!

Op: https://www.youtube.com/watch?v=cSWQ2V9vaTM wordt in het Italiaans (leuke manier om de namen van de ingrediënten meteen even te oefenen) volgens een simpel basisrecept uitgelegd, hoe je de Brutti & Buoni kunt maken. Hier volgt de uitleg in het Nederlands.

Je hebt het volgende nodig *: 

60 gram nootjes **
1 eiwit
75 gram suiker

* voor vier personen verdubbel je de hoeveelheden

** je kunt amandelen kiezen, maar ook hazelnootjes, net wat je lekker lijkt

http://www.agrodolce.it/ricette/brutti-ma-buoni/

Begin met de hazelnootjes enkele minuutjes te het verwarmen in de oven op 150 graden zodat je ze makkelijk kunt pellen. Doe de gepelde hazelnootjes in de mixer, door het mixen worden sommige nootjes worden heel fijn gemalen en van andere houd je
grovere stukjes over. Dit is de originele manier, uiteraard kun je er ook voor kiezen om de nootjes vermalen in te kopen
Vervolgens ga je verder met het opkloppen van het eiwit, voeg als dit stevig is de suiker en de gemalen nootjes toe. Doe deze met een spatel in een pan en verwarm circa
15 minuutjes op een laag vuur. Regelmatig omroeren. Je ziet het dat het beslag een honingbruine kleur krijgt. Ondertussen een bakplaat met bakpapier bedekken en dan met een lepel kleine porties uit de pan op het papier leggen, zoals op de foto hieronder. In de oven op 150 graden ongeveer 20 minuten verwarmen. Buon appetito!

brutti-buoni-schedaProdotto01

www.biomta.it/brutti-e-buoni/

Tekst en copyright Louise Helsloot – De Italiaanse Culturele Salon © 2016

Giocare a golf ! – Golf spelen! Golfen!

http://www.golfpoggiodeimedici.com/

Naast een passie voor de Italiaanse Taal en Cultuur ben ik ook een enorme golf-fan! Na de eerste moeilijke hindernissen zoals het leren van de golfregels en het GVB halen, is het voornamelijk een kwestie van veel, veel doen! Het is eigenlijk net als het aanleren van een van een vreemde taal, hoe meer je jezelf er in onderdompelt, hoe beter je hem onder de knie krijgt en hoe mooier het resultaat.  Als je beter begint te spelen en dat moment komt absoluut, dus gewoon doorzetten….kun je ook op de grotere banen met veel plezier terecht. Ook in Italië is de golfsport booming. Een heel speciaal golfresort dat ik twee jaar geleden heb bezocht is de golfclub en country hotel: “Poggio dei Medici” gelegen in de Mugello vallei vlak bij het plaatsje Scarperia in Toscane, zo’n 25 kilometer van Florence.Het woord “Poggio” (poggio /’pɔdʒ:o/ s. m. [lat. pŏdium “podio) betekent “verhoging”, “heuvel”, synoniemen zijn: “colle, collina”. Dat is goed te zien aan de glooiende, heuvelachtige 18 holes golfbaan, die één van de meest prestigieuze is in Italië. Deze baan maakt dan ook deel uit van de European Challenge Tour.

http://www.uffizi.org/it/opere/nascita-di-venere-di-botticelli/

Op het landgoed bevindt zich het voormalige jachthuis van de familie De Medici, een van de belangrijkste en grootste Florentijnse families. De familie had veel invloed op de architectuur en de ontwikkeling van de kunsten in Florence. In 1560 werden in deze stad in opdracht van Cosimo I De Medici, de groothertog van Toscane, de “Uffizi” gebouwd. In eerste instantie was het een kantorencomplex gebruikt voor juridische en administratieve taken van de regering, het woord “ufficio” betekent “kantoor”.Het werd pas in 1581 door zijn zoon Francesco I De Medici in gebruik gesteld als museum, waar hij zijn privé kunst-collectie tentoonstelde, wat het begin is geweest van het museum de Galleria degli Uffizi, zoals wij dat tegenwoordig kennen. Aangezien “Poggio dei Medici vlak bij Florence ligt is het ook een prima basis voor een bezoek aan deze prachtige stad.

palazzo_vicari_small

Foto’s: http://www.mugello-info.com/scarperia.htm

Het plaatsje Scarperia is ook heel bijzonder en heeft haar eigen rijke geschiedenis. Het heeft een prachtig, met fresco’s versierd gemeentehuis. Oorspronkelijk heeft het dienst gedaan als een vicariaat, waarmee de De Medici familie zich verzekerde van de controle over het gebied van de Mugello, door hier een familielid aan te stellen.Op de buitenmuren zijn nog diverse wapenschilden te zien.

Tegenwoordig is in dit gebouw het messen-museum gevestigd waar diverse bijzonder gemaakte messen te zien zijn. Tot 1908 waren dit de bekendste artisanale producten van het plaatsje Scarperia. Toen in

zuavadat jaar een speciale wet het dragen van messen die langer waren dan een handpalm verbood, werd daarmee een einde gemaakt aan deze lucratieve en bloeiende handel.

diotto_1_smallDe ruimte wordt daarnaast gebruikt voor culturele activiteiten, zoals het Renaissance festival op de 8e september waarbij men de oprichting van het stadje in 1306 viert en waaraan bijna de gehele lokale bevolking in traditioneel kostuum deelneemt. Als je geluk hebt kun je hier ook speciale avonden en uitvoeringen bijwonen die georganiseerd worden door de operavereniging. Ook kun je in Scarperia volop lokale streekproducten kopen en in de plaatselijke restaurantjes genieten van de Toscaanse boerenkeuken.

Maar je kunt natuurlijk ook heerlijk in de schaduw een boek lezen, ik ben nu: “La lunga vita di Marianna Ucrìa” aan het lezen, een prachtige roman van mijn favoriete schrijfster Dacia Maraini, maar daarover volgende keer meer….!

Tekst en copyright Louise Helsloot – De Italiaanse Culturele Salon © 2016